Powoływanie się trynitaryzmu na frazę, z 1 listu do Tymoteusza 3:16, jako dowodu, że Mesjasz jest Bogiem, objawionym w ciele, jest oszustwem, ponieważ ta fraza została w nowoczesnych przekładach Pisma Świętego sfałszowana.

A zaprawdę wielka jest tajemnica pobożności, że Bóg objawiony jest w ciele, usprawiedliwiony jest w duchu, widziany jest od Aniołów, kazany jest poganom, uwierzono mu na świecie, wzięty jest w górę do chwały.  (1 List do Tym 3:16, Biblia Gdańska)

Analiza powyższej frazy w języku oryginalnym, ujawnia, że sens tej frazy w przekładach został zmieniony, na co ma też wielki wpływ wstawienie do tej frazy rzeczownika „Bóg”. Oryginalny grecki tekst został przez autora napisany w formie podniosłego i poetyckiego hymnu na cześć Mesjasza. Pierwsze zdanie tego hymnu mówi: że wielka jest tajemnica pobożności , którą są mesjańskie przepowiednie i spełnienie się ich przez niewidzalną rękę Bożej mocy, która wspierała strzegła Pomazańca Bożego Jezusa. (Psalm 91:10-16, BT; Łuk. 4:10) Analiza oryginalnego tekstu ujawnia, że tłumacze przekręcili znaczenie tej frazy w której nie ma zdania, że Bóg stał się ciałem, lecz autor hymnu wysławia, tego, który przez moc Bożą i anielskie zwiastowanie, został na świat zrodzony, czyli wprowadzony, czyli stał się  człowiekiem (Psalm 22:10-11) To nie Bóg objawił się w ciele, lecz tajemnica od czasów dawnych zamilczana, stała się ciałem i przepowiedziany przez proroków Mesjasz narodził się na świat:  A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy. (Ew. Jana 1:14, Biblia Tysiąclecia)

Znaczenie frazy 3:16, zostało pod naciskiem trynitarnej doktryny przeinaczone, przez wstawienie do tej frazy słowa „Bóg”, przez co podmiot uległ zamianie z Mesjasza na osobę Boga. Najstarsze rękopisy nie zawierają w tekście słowa “Bóg”, ono pojawia się dopiero w późniejszych rękopisach pochodzących z VI. wieku, gdy trynitarny dogmat był już w pełni rozwinięty. Trynitarnej manipulacji uległy też znaczące rękopisy, jak Codex Aleksandrinus, oraz Codex Sinaiticus, w których dokonano „pobożnych” korektur, wstawiając do tekstu słowo „Bóg”. Wersja tekstu z podmiotem “Bóg” nie została znaleziona w żadnym patrystycznym piśmie z okresu przed nicejskiego, ponieważ we wczesnym chrześcijańskim piśmiennictwie z II i III wieku, pojęcie, homoousios nie było jeszcze rozpowszechnione. Dowodem kompromitującym trynitarną filozofię, są nieudolne próby fałszerstwa w starych przed nicejskich rękopisach. Manipulacja polegała na tym, że rzeczownik: θεος (Bóg), w rękopisach majuskułowych, słowo ΘΕΟΣ jest bardzo podobne do skrótu słowa “Bóg” Ος = ΟΣ.

Podobieństwo litery theta (Θ) z literą omicron (Ο), z której jednym pociągnięciem pióra można uczynić literę theta (Θ), odczytywaną jako skrót słowa: „Bóg”, co pobudzało skrybów o trynitarnym przekonaniu do podejmowania korektur, lecz te fałszerstwa zostały zdemaskowane i dlatego z wielu nowoczesnych przekładów Pisma Świętego słowo „Bóg” z tej frazy zostało usunięte.

1 Tam 3:16 – ho musterion, stała się ciałem: Tajemnicą Bożą, od wieków zakrytą, był Chrystus (ho musterion). Ona stała się ciałem (Ew. Jana 1:14), czyli od najdawniejszych czasów, obiecany Mesjasz został mocą Bożą zrodzony na świat. Tajemnicą od wieków pokrytej milczeniem, było wybawienie rodzaju ludzkiego od wiecznej śmierci, które Bóg ludziom obiecał, już na samym początku zaistnienia grzechu. Obietnica zbawienia przepowiadana przez proroków, nie była przez nikogo zrozumiana, dopiero zrodzenie Mesjasza przez Boga Ojca, tajemnica ta została objawiona światu: Tajemnica ta, ukryta od wieków i pokoleń, teraz została objawiona Jego świętym, którym Bóg zechciał oznajmić, jak wielkie jest bogactwo chwały tej tajemnicy pośród pogan. Jest nią Chrystus pośród was – nadzieja chwały. (List do Kol 1:26-27, Biblia Tysiąclecia)

1 Tam 3:16 – ho musterion, usprawiedliwiona jest w duchu:  Bóg jest doskonałym duchem, dlatego Bóg nie musiał osiągnąć duchowej doskonałości i być bez grzechu, natomiast Mesjasz Syn Boży musiał odnieść zwycięstwo nad grzechem, aby wszystkich ludzi, podlegających niewoli grzechu usprawiedliwić:

A więc jak wskutek przestępstwa jednego człowieka spadło potępienie na wszystkich ludzi, tak też dzięki sprawiedliwemu postępowaniu jednego Człowieka na wszystkich ludzi zstąpiła sprawiedliwość, która napełnia życiem. (List do Rzymian 5:18, Biblia Poznańska)

Gdyby to było prawdą, że, „Bóg objawił się w ciele“, według trynitarnej doktryny, to oznaczałoby, że Bóg został usprawiedliwiony z grzechu, lecz taka myśl jest absurdem, ponieważ Bóg jest święty i nie potrzebuje być usprawiedliwiony w duchu. Usprawiedliwionym i wolnym od grzechu musiał być Pan Jezus, który został zrodzony z ludzkiej matki, która, jako potomstwo wielu pokoleń żyjących w grzechu, odziedziczyła także ich skłonności do grzechu. Lecz Jahwe Zastępów wsparł Jezusa swoim Duchem, i Jezus – drugi Adam odniósł zwycięstwo nad grzechem: „… aż dojdziemy wszyscy razem do jedności wiary i pełnego poznania Syna Bożego, do człowieka doskonałego, do miary wielkości według Pełni Chrystusa. (List do Efezjan 4:13, Biblia Tysiąclecia)

Dążeniem wszystkich naśladowców Chrystusa powinno być dążenie do osiągnięcia duchowej doskonałości, jaką osiągnął Syn Człowieczy Jezus:  Bo i Chrystus raz jeden cierpiał za grzechy, Sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was doprowadzić do Boga; poniósłszy śmierć jako człowiek, został wskrzeszony do życia przez Ducha, (1 List Piotra 3:18, Biblia Poznańska)

1 Tam 3:16 – ho musterion, ukazana została aniołom:  Chrystusa Pan był posłuszny Bogu Ojcu, aż do śmierci, dlatego Bóg Ojciec wywyższył go ponad wszelkie stworzenie w niebie i na ziemi:  Dlatego też Bóg wielce go wywyższył i obdarzył go imieniem, które jest ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zginało się wszelkie kolano na niebie i na ziemi, i pod ziemią. (List do Filipian 2:9-10, Biblia Warszawska)

Bóg uczynił Jezusa Panem przyszłego królestwa: W rzeczywistości bowiem nie aniołom dał Bóg władzę nad przyszłym światem, o którym mówimy. (List do Hebrajczyków 2:5, Biblia Warszawsko-Praska)

Bóg Ojciec w żadnym czasie nikogo nie wywyższył lecz jedynym stworzeniem w całym wszechświecie, wywyższonym przez Boga jest – Syn Boży Jezus: Do któregoż z aniołów kiedykolwiek powiedział: Siądź po mojej prawicy, aż położę nieprzyjaciół Twoich jako podnóżek Twoich stóp. (List do Hebrajczyków 1:13, Biblia Tysiąclecia)

Wszechmogący Bóg Ojciec rozkazał swoim wszystkim aniołom, aby kłaniali się Jezusowi, który jest Synem Bożym, nie tylko przez zrodzenie z Ducha Bożego, lecz jest także Synem Bożym przez posłuszeństwo woli Ojca, któremu był posłuszny aż do śmierci:

Albowiem któremuż kiedy z Aniołów rzekł: Tyś jest syn mój, jam cię dziś spłodził? I zasię: Ja mu będę ojcem, a on mnie będzie synem? (List do Hebrajczyków 1:5, Biblia Gdańska)

Bóg Ojciec wywyższył Jezus, którego Jan Chrzciciel nazwał Barankiem Bożym (Ew. Jana 1:29). Aniołowie Boży są świadkami wywyższenia Jezusa przez Boga Ojca:  I ujrzałem, i usłyszałem głos wielu aniołów dokoła tronu i zwierząt, i Starców, a liczba ich była miriady miriad i tysiące tysięcy. Mówili oni głosem donośnym: „Baranek zabity jest godzien wziąć potęgę i bogactwo, i mądrość, i moc, i cześć, i chwałę, i uwielbienie”. (Apokalipsa (Objawienie) 5:11-12, Biblia Poznańska)

1 Tam 3:16 – ho musterion, uwierzono na świecie
Ta tajemnica Bożej Ewangelii nie była przeznaczona dla bytów niebieskich, lecz dla planety ziemskiej, czyli człowieka. To jest wielkim cudem, że małe grono świadków Jezusowego zmartwychwstania zdołało przekonać tyle narodów o tajemnicy Chrystusa, zrodzonego przez Boga, aby zbawić świat od wiecznej śmierci. Człowiek nie został powołany do bytu i życia, aby potem umrzeć, i zniknąć na zawsze. Bóg stworzył człowieka, aby żył wiecznie i był szczęśliwy. Narody świata tęsknią za prawdziwym szczęściem i prawdziwym pokojem, którego teraźniejszy świat dać nie może:  Pozwiedzałem wam to, abyście we Mnie mieli pokój. Świat będzie was uciskał, lecz ufajcie, Jam zwyciężył świat. (Ew. Jana 16:1-33, Biblia Poznańska)

Tęsknota za życiem wiecznym i prawdziwym szczęściem, jest w sercu każdego człowieka. Świat uwierzył w Chrystusa jako człowieka, którego zrodził Bóg, aby wybawił człowieczeństwo od grożącej jej wiecznej zagłady:  Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa. On w swoim wielkim miłosierdziu przez powstanie z martwych Jezusa Chrystusa na nowo zrodził nas do żywej nadziei:   (1 List Piotra 1:3 Biblia Tysiąclecia)

Ta tajemnica (ho musterion) przyjęta została do chwały
To jest wielka tajemnica, że drugi Adam – Jezus został wywyższony i posadzony po prawicy Boga Ojca. Gdyby trynitarne przekłady były zgodne z prawdą, to trzeba byłoby przyjąć, że do chwały Bożej przyjęta została druga osoba trójcy „Bóg Syn”, który rzekomo tę chwałę posiadał już przed założeniem świata, a także to, że po prawicy Bożej siedziałaby druga osoba trójcy „Bóg Syn“, lecz taka interpretacja jest niedorzeczna. Prawdziwy Bóg, czyli rzekoma druga osoba trójcy „Bóg-Syn” mogłaby siedzieć na poślednim miejscu, jeśli jest równa temu, co siedzi sam na tronie? Bóg Ojciec wywyższył Syna Człowieczego, ponieważ on wykazał się prawdziwą miłością, dlatego Ojciec miłuje Syna Człowieczego i wszystko podda w przyszłym królestwie pod jego stopy.
Syn Boży Chrystus nie był dwukrotnie przez Boga Ojca obdarzony chwałą, lecz tylko jeden raz i nie przed stworzeniem świata, lecz dopiero po odniesieniu przez niego zwycięstwa nad grzechem, i po dokonaniu dzieła odkupienia:  I widziałem w widzeniach nocnych: Oto na obłokach niebieskich przyszedł ktoś, podobny do Syna Człowieczego; doszedł do Sędziwego i stawiono go przed nim. I dano mu władzę i chwałę, i królestwo, aby mu służyły wszystkie ludy, narody i języki, Jego władza – władzą wieczną, niezmienną, jego królestwo – niezniszczalne. (Ks. Daniela 7:13-14 Biblia Warszawska)

Od dni wieczności  – Mich 5:1
Trynitarna doktryna opiera się na wierszu z Mich 5:2, jako dowodzie, że Jezus Chrystus jest Bogiem-Synem, preegzystującym od wieczności. Egzegeza oryginalnego tekstu ukazuje, że wiersz ten został pod wpływem trynitarnej doktryny sfałszowany, ponieważ hebrajski tekst tej frazy nie potwierdza, lecz zaprzecza preegzystencji Jezusa Chrystusa.
Oryginalny tekst przepowiedni proroka Micheasza 5:1 mówi, że Mesjasz będzie miał początek i wyjdzie z plemienia Judy. Aby zaprzeczyć ziemskiemu ludzkiemu pochodzeniu Syna Bożego kluczowe słowo tej frazy owlam (Strong H 5769), zostało przetłumaczone na „wieczność”. Prawie wszystkie przekłady księgi Micheasza 5:2, są tendencyjne i zaprzeczają temu co mówi hebrajski oryginał. Chrześcijanie nie obeznani z nauką Biblii zostali oszukani i uwierzyli, że Jezus Chrystus jest Bogiem, który preegzystował przed zrodzeniem w Betlejem, jak to przetłumaczył św. Hieronim we Wulgacie pod wpływem Nicejskiego dyktatu. Wielu teologów chrześcijańskich jest świadomych, że fraza z Micheasza 5:1 (2) jest zmanipulowana, lecz milczą i przez to wspierają to fałszerstwo. Egzegeza hebrajskiego tekstu dowodzi, że ta fraza w przekładach Biblii jest fałszerstwem, na którym miliony chrześcijan, czytających Pismo Święte opiera swoje osobiste przekonanie, że Jezus Chrystus preegzystował, jako wieczny Bóg, zanim narodził się w Betlejem.

Analiza hebrajskiego tekstu – Mich 5:1
Fraza: „Ty Betlejemie Efrata“ hebrajski tekst odnosi do miasta Betlejem, (Strong 1035) co znaczy „miejsce chleba”, natomiast „Efrata” jest imieniem kobiety (Strong H 672), którym nazwana jest kraina okalająca miasto Betlejem. Po wyjściu Hebrajczyków z niewoli egipskiej i osiedleniu się w Kanaanie, Betlejem-Efrata stała się częścią dziedzictwa, które przypadło w udziale pokoleniu Judy. Micheasz prorokował, że chociaż pokolenie Judy było najmniejsze z pośród dwunastu pokoleń Izraela, to z niego pochodzić będzie i wyjdzie ten, który otrzyma władzę nad dwunastoma pokoleniami Izraela. Potwierdza to pokrewny cytat proroka micheasza w Ew. Mateusza 2:6, który mówi, że chociaż klan betlejemski faktycznie był poślednim z pośród pokoleń Izraela, to z niego pochodzić będzie przyszły wódz Królestwa Bożego, Maschal:

A ty Betlejem, ziemio judzka, wcale nie jesteś najmniejsze z pokoleń Judy. Z ciebie przecież wyjdzie Władca, który będzie pasterzem Izraela, ludu mojego. (Mt 2:6 Biblia-Warszawsko-Praska)

tsa`iyr – nieznaczący mały
Przymiotnik tsa`iyr (Strong H 6810) pochodzi od czasownika ts‘ar (H 6819) i w Mich 5:1 odnosi się do klanu Judy. Przymiotnik tsa`iyr określa podmiot tej frazy, którym jest pokolenie Judy, będące najmniejszym i mało znaczacym pokoleniem. Dlatego powiedzieć, że Betlejem jako miasto jest najmniejsze pomiędzy klanami judzkimi (eleph), jest absurdem, ponieważ jest to pomieszanie pojęć. Tak więc geanologia Mesjasza nie wywodzi się z Betlejem, lecz wywodzi się z rodu Judy, który po wyjściu z Egiptu osiedlił się w Betlejem – Efrata, w którym mieszkał ojciec Dawida Isaj, (1 ks. Samuela 17:12).

W zgromadzeniach błogosławcie Bogu, błogosławcie Panu, którzyście z narodu Izraelskiego. Tu niech będzie Benjamin maluczki, który ich opanował; (Ks. Psalmów 68:27, Biblia Gdańska)

Hayah – być, zacząć oddychać
Czasownik hayah znaczy: być, stać się lub zacząć oddychać odnośniu do egzystencji bytu (Strong H 1961). Słowo hayah występujące w hebrajskim tekście Micheasza zostało w przekładach pominięte i przemilczane, ponieważ to słowo mówi, że ten, który jest przepowiedziany, jako władca nad Izraelem, wyjdzie z pokolenia Judy, czyli będzie powołany do bytu, co znaczy, że zacznie oddychać w polkoleniu Judy. Czasownik hayah pełni ważną funkcję gramatyczną, w hebrajskim języku, przeto pominięcie go w tak kluczowym tekście przez tłumaczy jest manipulacją, której celem jest ukrycie prawdy, że Mesjasz wódz Izraela ma początek i zaczął oddychać, gdy narodził się w Betlejem z potomstwa Abrahma i Dawida. Tak jak Bóg rzekł: Niech będzie światłość; i stała się (hayah) światłość“, taki też był początek Mesjasza. Do wyrugowania czasownika hayah, z tej frazy tłumacz został zmuszony, ponieważ hayah, dowodził i ukazywał zaistnienie i początek bytu Mesjasza, natomiast celem tłumacza było przypisać Mesjaszowi preegzystencję i przedwieczne bytowanie.

‘eleph – pololenie, klan
Słowo ‘eleph znaczy: ród, plemię z odniesieniem do pochodzenia oraz tożsamości. Pojęcie ‘eleph występuje również w hebrajskim języku w znaczeniu przenośnym, odnoszącym się do Ludu Bożego (Ks. Izajasza 60:22, BT), na czele którego stanie Mesjasz Król, (Ks. Daniela 7:13-14). Chociaż Betlejem-Efrata było najmniejszym dziedzictwem jakie otrzymało pokolenie Judy, to jednak z tego rodu  Judy pochodzić będzie Maschal (Strong H 4910),  który zbawi rodzaj ludzki i będzie władał  dwunastoma pokoleniami Izraela.

Yhuwdah – Juda
Hebrajskie Jehuda albo Jehudi znaczy: „Niech będzie pochwalony“ (Rdz 29:35). Juda jest synem Jakuba i Lei (Rdz 35:23), zaś królestwo Judzkie jest symbolem Królestwa Bożego:

Lecz wybrał plemię Judy I górę Syjon, którą miłuje (Ps 78:68, Biblia Warszawska)

Mesjańskie proroctwa przepowiadały, że z plemienia Judy będzie pochodził przyszły wódz Królestwa Bożego:

Nie będzie odjęte sceptrum od Judy, ani Zakonodawca od nóg jego, aż przyjdzie Szylo, i jemu będzie oddane posłuszeństwo narodów. (Ks. Rdzaju 49:10 Biblia Gdańska)

Janowi zostało objawione, że Mesjasz odpieczętuje tajemnicę śmierci, jaka nęka ród ludzki:

Oto zwyciężył Lew z pokolenia Judy, Odrośl Dawida, tak że otworzy księgę i siedem jej pieczęci.  (Apokalipsa 5:5, Biblia Tysiąclecia)

Yatsa – spłodzić, urodzić, wyjść
Hebrajskie słowo yatsa posiada szeroką treść znaczeniową i jest bardzo często używane w sensie dosłownym jak też przenośnym. Yatsa jest nieosobową formą czasownika: spłodzić, urodzić, nadejść. (Strong 3318). W kontekstach, które odnoszą się do „łona“ kobiety yatsa oznacza: powstać, zacząć istnieć w łonie Matki. Pokrewnym czasownikiem „yatsa“ jest czasownik „yatsar“ (Strong H 3335) , który znaczy „formować“, tak jak garncarz formuje z gliny garnki, (Iz 29:16 BW). Czasownik „yatsar“ posiada w Biblii fundamentalne znaczenie, ponieważ sam Bóg jest jego podmiotem (Rdz 2:7). Tylko Bóg stwarza rzeczy widzialne z niewidzialnych (Hbr 11:3), jak mówi słowo „bara“, które bardzo często występuje w towarzystwie „yatsar“ i jest jego synonimem. Yatsar znaczy „formować“, tak jak to czyni hebrajski garncarz „yotser“, co jest alegorią do stworzenia człowieka przez Boga Stwórcę. Czasownik „yatsa“ występujący w Mich 5:2, wskazuje na zrodzenie i zaistninie Mesjasza w rodzie Judy.

mowtsa’ah – genealogia, pochodzenie
Czasownik „mowtsa’ah”, (Strong H4163) występuje Biblii w tej formie tylko dwa razy, pomimo tego posiada on ważne znaczenie, które implikują mu wyrazy z którymi jest spokrewniony. Mowtsa’ah znaczy: „genealogia“ jest to rzeczownik żeński liczby mnogiej, pochodzący od rzeczownika „mowtsa” (Strong H 4161), który z kolei pochodzi od czasownika „yatsa” (Strong H 3318). Mowtsa´ah oznacza genealogię i rodowe pochodzenie. W starym Izraelu każdy Żyd znał swoją rodzinną genealogię, która była w księgach rodowych udokumentowana. Przepowiednia proroka Micheasza w słowie „mowtsa´ah“ nawiązuje do rodowodu przyszłego Mesjasza, który tak jak każdy Izraelita będzie posiadał znaną i udokumentowaną genealogię. Rodowód przepowiedzianego Mesjasza został ustalony przez samego Boga, który obiecał Abrahamowi, że w jego nasieniu błogosławione będą wszystkie narody ziemi (Gl 3:8). Tę obietnicę Bóg uczynił także Jakubowi oraz Dawidowi:

Z Jakuba wywiodę potomstwo, z Judy – dziedzica mych gór. Moi wybrani odziedziczą krainę i moi słudzy mieszkać tam będą (Iz 65:9 Biblia Tysiąclecia).

A gdy dopełnią się twoje dni, aby pójść do twoich ojców, ja wzbudzę ci potomka po tobie spośród twoich synów i utwierdzę jego królestwo     (1Kron 17:11 Biblia Warszawska)

We frazie Mich 5:1,  znaczenie słowa „mowtsa’ah”, zostało przez tlumacza  pominięte.

Miqqedem – na wschód
Słowo „qedem” znaczy „wschód“ i jest w hebrajskiej metaforze rozumiane jako symbol dawnego antycznego czasu. Wschód wskazuje na wczesną porę i na początek dziejów ludzkich. Wyraz „qedem” (Strong H 6924) jest przysłówkiem czasownika „mowtsa’ah” i wskazuje na wypowiedzianą przez Boga już bardzo dawno temu obietnicę naprawy skutków grzechu, i to zostało zapoczątkowane zrodzeniem i powołaniem do bytu Mesjasza Bożego, co wyraża czasownik „yatsa”. Qedem wskazuje na dawny antyczny czas, gdy wyszło słowo od Boga, zwiastujące potomkom Adama ratunek i zbawienie.

yowm – dzień
Kluczową gramatyczną konstrukcją występującą w Micheasza 5:2 jest fraza „mimey Olam“, która w hebrajskim języku oznacza słownie: „dni olamu” , i odnosi się do dalekiej starożytnej przeszłości. Rzeczownik „mimey“ od hebrajskiego „yowm”, oznacza dwudziestoczterogodzinny dzień, trwający od wschodu do zachodu słońca (Rdz 1:5), i nie odnosi się do wieczności (Strong 3117). Tłumacz nadał słowu „miymey“ błędne metafizyczne znaczenie, tłumacząc „olam” na „wieczność“ jako przydawkę do rzeczownika „miymey” i skonstruował zupełnie fałszywe pojęcie, które w Biblii nie występuje. Twierdzić, że prorok Micheasz przekonywał swoich pobratymców, że przepowiedziany i obiecany Mesjasz, na którego Hebrajczycy tak długo oczekiwali, że już istnieje od „dni wieczności“, i przyjdzie na świat wcielić się w człowieka (inkarnacja), byłoby podważeniem wszystkich wcześniejszych mesjańskich przepowiedni, mówiących, że Mesjasz będzie drugim Mojżeszem (Pwt 18:15) oraz synem Dawida.

Owlam – starodawny czas
Protrynitarni tłumacze nadali słowu „owlam” metafizyczne znaczenie, tłumacząc je jako „wieczność”, natomiast słowo to oznacza: „dawny antyczny czas” lub „odległą starożytność” (Strong H 5769). Owlam nie dnosi się do czasu sprzed zaistnieniem słońca i księżyca, lecz do czasu historycznego: Ps 77:6. Wyraz „owlam” posiada również znaczenie alegoryczne, na co wskazuje wspólny morfemowy rdzeń ze słowem almach, obrazujące młodą pannę, która według starego semickiego zwyczaju była ukrywana, aż do dnia jej zaślubin, dlatego „owlam” w hebraskim zrozumieniu oznacza: „zakryty i nieokreślony antyczny czas”. Boży plan zbawienia i odnowy rodzaju ludzkiego był przed ludzkością okryty tajemnicą (Kol 1:26). Fraza: „mowtsa´ah yowm olam?” odnosi się do protoewangelii (Rdz 3,15), która jest najstarszą mesjańską obietnicą daną rodzajowi ludzkiemu, pochodzącą z odległej starożytności. Kontekst księgi Micheasza w niczym nie sugeruje, że obiecany Izraelowi Mesjasz egzystował już przed stworzeniem świata, przeciwnie prorok Micheasz mówi o jego początku i zrodzeniu z niewiasty, i także o jego pokrewieństwie z synami Izraela:

Przeto [Pan] wyda ich aż do czasu, kiedy porodzi mająca porodzić. Wtedy reszta braci Jego powróci do synów Izraela. (Mich 5:2, Biblia Tysiąclecia).

Prorok Micheasz przepowiedział Hebrajczykom, że oczekiwany Mesjasz będzie Judejczykiem, że gdy wypełni się przewidziany przez Boga czas, wtedy porodzi mająca porodzić, i nie przepowiada Micheasz, że obiecany Mesjasz już istnieje jako wieczny Bóg, lecz przepowiada narodzenie i początek Mesjasza, który będzie powołany do bytu przez Wszechmogącego Bóga i namaszczony jego świętym Duchem, aby mógł wypełnić zamiar Boga Ojca i wybawić rodzinę ludzką z okowów śmierci:

Będzie stał mocno i będzie pasł w mocy Pana, w chwale imienia Pana, swojego Boga. Wtedy będą mieszkać w spokoju , gdyż jego moc będzie sięgać aż po krańce ziemi. (Mich 5:3 Biblia Warszawska)

Hebrajskie „mimey owlam” znaczy starodawny czas:  W Biblii, „miymey owlam“ występuje wiele razy i ta fraza w Biblii nie oznacza wieczności. Kontekst, w którym ta konstrukcja występuje, dowodzi, że te słowa znaczą: „starodawny czas”. Wyrażenie „miymey owlam“ występuje w Starym Testamencie kilkakrotnie, lecz ani jeden raz to pojęcie nie zostało użyte do określenia „wieczności”, lecz zawsze odnosi się tylko do czasu zaprzeszłego:

Praojcowie Izraela nie egzystowali we wieczności:
Na dawne dni sobie wspomnij. Rozważajcie lata poprzednich pokoleń.(owlam) Zapytaj ojca, by ci oznajmił, i twoich starców, niech ci powiedzą. (Pwt 32:7, Bbilia Tysiąclecia)

Czy Hebrajczycy wędrował wiecznie przez pustynię?
„… w każdym ich ucisku. To nie jakiś wysłannik lub anioł, lecz Jego oblicze ich wybawiło. W miłości swej i łaskawości On sam ich wykupił. On wziął ich na siebie i nosił przez wszystkie dni przeszłości.(owlam)  (Ks. Izajasza 63:9, Biblia Tysiąclecia)

Jeżeli „mimey Olam” znaczy „wieczność“, jak to przetłumaczą trynitarne przekłady, to znaczy, że Bóg piastował i nosił Izraela już we wieczności?

Micheasz 5:1 – przekład Biblii Warszskiej:  Ale ty, Betlejemie Efrata, najmniejszy z okręgów judzkich, z ciebie mi wyjdzie ten, który będzie władcą Izraela. Początki jego od prawieku, od dni zamierzchłych. (Mich 5:1, Biblia Warszawska)

Egzegeza Micheasza 5,1 (2) demaskuje fałszerstwo tego tekstu, który został na potrzeby trynitarnej teorii przetłumaczony. Mesjasz został do bytu, powołany mocą Ducha Bożego w łonie kobiety, którego ludzkie pochodzenie z rodu Dawida jest w Biblii szczegółowo udokumentowane, o czym przepowiadał prorok Micheasz. Wbrew jasnemu świadectwu proroka Micheasza, że przyszły Mesjasz będzie miał początek w najmniejszym pokoleniu Judy, oraz to, że będzie on człowiekim zrodzonym przez niewiastę, a także to, że jako Pomazaniec Boży będzie wspierany przez moc swojego Boga Jahwe (Mich 5:3, BW), aby mógł zatriumfować nad grzechem i śmiercią, wróg prawdziwej Ewangelii Szatan, zaprzecza, że Mesjasz jest człowiekiem, który zaistniał i zaczął swoją egzystencja w rodzie Judy i przypisuje mu wieczną preegzystencję i stworzenie świata:

I mówi do mnie jeden ze Starców: Przestań płakać: Oto zwyciężył Lew z pokolenia Judy, Odrośl Dawida, tak że otworzy księgę i siedem jej pieczęci. (Apokalipsa 5:5 Biblia Tysiąclecia).