Konieczność poznania Jezusa Chrystusa: “Jest to rzecz dobra i miła przed Bogiem, Zbawicielem naszym, który chce, aby wszyscy ludzie byli zbawieni i doszli do poznania prawdy. Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus. (1List do Tym 2:3-4 BT),

Ludzkie pochodzenie Jezusa Chrystusa: Mesjasza zrodzonego w Betlejem  łączy z rodziną ludzką związek pokrewieństwa i Chrystus tego pokrewieństwa się nie wstydzi. On jako wybrany przez Boga Ojca człowiek został przez dziewicze zrodzenie posłany na świat i namaszczony Duchem Bożym, aby zwiastować ludziom Ewangelię i objawić światu miłość Boga Ojca do ludzi. Tak, jak rodzina ludzka powiązana jest ze sobą wspólnotą ciała i krwi, tak też Chrystus Pan  bez żadnej różnicy powiązyny jest z rodziną ludzką wspólnotą ciała i krwi:

Ponieważ zaś dzieci powiązane są nawzajem wspólnotą krwi i ciała, dlatego On, bez żadnej różnicy, również wszedł w ową wspólnotę, aby następnie przez śmierć pokonać diabła, który także posiadał władzę nad śmiercią, (Hbr 2:14, BWP)

Nie ma w mesjańskich przepowiedniach Pisma Świętego żadnej informacji, że przyszły Mesjasz będzie istotą dualną, o dwóch naturach, i że ta boska natura Boga-Logosa, poprzez inkarnację zjednoczy  się czy z ludzką naturą Jezusa. Tej trynitarnej filozofii sprzeciwia się nauka Pisma Świętego, które mówi, że Mesjasz będzie potomkiem Abrahama:

Otóż, obietnice dane były Abrahamowi i potomkowi jego. Pismo nie mówi: I potomkom – jako o wielu, lecz jako o jednym: I potomkowi twemu, a tym jest Chrystus. (Gal. 3:15-16, BT).

Przepowiednia, mesjańska mówi, że Mesjasz będzie pochodził z rodu Izraela, i będzie tak samo prorokiem jak Mojżesz był prorokiem:

„Wzbudzę im proroka spośród ich braci, takiego jak ty. Włożę moje słowa w jego usta i będzie mówił do nich wszystko, co mu rozkażę” (Ks. Pwt. 18:18, BW).

Pochodzenie i rodowód Mesjasza został przez proroków  objawiony,  i ten rodowód Jezusa Chrystusa jest zapisany w Ewangelii św. Mateusza (Mt 1: 1-17). Nie akceptują zatem wyznawcy Jezusa rodowodu Jezusa-Logosa, zrodzonego rzekomo: „przed: wszystkimi wiekami“, lecz wierzą Pismu Świętemu, które mówi, że Jezus jest potomkiem Abrahama, pochodzącym z rodu Dawida:

„Gdy zaś jego odrzucił, powołał Dawida na ich króla, o którym też dał świadectwo w słowach: Znalazłem Dawida, syna Jessego, człowieka po mojej myśli, który we wszystkim wypełni moją wolę. Z jego to potomstwa, stosownie do obietnicy, wyprowadził Bóg Izraelowi Zbawiciela Jezusa“  (Dzieje Ap. 13:22-23).

Pismo mówi, że zarówno Chrystus, który zbawia człowieka, jak również ci, którzy zbawienia dostępują, otrzymują życie od jednego Boga Stwórcy. Chrystus Pan pochodzi z ludzkiego rodu i został powołany do bytu, tak samo jak każdy człowiek jest przez Boga jest powołany do bytu, dlatego Jezus nie wstydzi się być nazwanym: „bratem rodziny ludzkiej“:  „W ten sposób wszyscy pochodzą od jednego [Ojca]: zarówno ten, który uświęca, jak i ci, którzy uświęcenia dostępują. Dlatego Jezus nie wstydzi się nazywać ludzi swymi braćmi, mówiąc: Ogłoszę [o Boże] Twoje imię moim braciom będę Cię wychwalał wobec całego zgromadzenia“  (Hbr 2:10-12, BWP).

Człowiek Jezus podlegał pokusom: Jeżeli Nazareński Jezus jest rzekomo drugą osobą Trójcy „Bogiem-Synem“ to nie mógł być kuszony do złego, ponieważ Boga nie można kusić: „Kto doznaje pokusy, niech nie mówi, że Bóg go kusi. Bóg bowiem ani nie podlega pokusie ku złemu, ani też nikogo nie kusi“  (List Jakuba 1:13).

Chrystus Pan był poddany słabościom ludzkim, tak jak wszyscy ludzie był kuszony do złego, lecz Pan Jezus odniósł na nad pokusami i grzechem zwycięstwo:  „Albowiem należało na tego, dla którego jest wszystko i przez którego jest wszystko, aby wiele synów do chwały przywodząc wodza zbawienia ich przez ucierpienie doskonałym uczynił. Bo ten, który poświęca i ci, którzy bywają poświęceni, z jednego są wszyscy, dla której przyczyny nie wstydzi się ich braćmi nazywać“ (…) „Skąd miał być we wszystkim podobny braciom, aby był miłosiernym i wiernym najwyższym kapłanem w tem, co się u Boga na ubłaganie za grzechy ludzkie dziać miało.  Albowiem że sam cierpiał będąc kuszony, może tych, którzy są w pokusach, ratować“ (Hbr 2:10-11. 17-18, BG).

Jeżeli Chrystus Pan, jak mówi Pismo był kuszony, nie można twiedzić Chrystus jest Bogiem, ponieważ Boga nie można ani kusić do złego , ani też nie można Boga zabić:  „A tymczasem wy chcecie zabić Mnie, człowieka, który wam powiedział prawdę usłyszaną od Boga. Abraham tego nie uczynił“ (Ew. Jana 6:40, BP)

Człowiek Jezus sprawcą zbawienia:  “… Jeżeli bowiem wskutek przestępstwa jednego człowieka wielu ludzi umarło, to łaskawość Boga i dar udzielony dzięki tej łaskawości przez jednego człowieka, Jezusa Chrystusa, tym obficiej spłynęły na wielu ludzi“  (Rz  5:15, BP).

Pismo porównuje Chrystusa z Adamem, co nie jest porównaniem człowieka z Bogiem, lecz jest porównaniem człowieka z człowiekiem, co ukazuje, że Chrystus jest tak samo człowiekiem, jak pierwszy Adam. Jednak w Chrystusie  rozpoczyna się nowa karta rodu ludzkiego, ponieważ Chrystus jest pierwszym człowiekiem, który nie uległ grzechowi i powrócił z śmierci do życia: „Tymczasem jednak Chrystus zmartwychwstał jako pierwszy spośród tych, co pomarli“  (1 Kor  15:20)

Świat nie został zbawiony przez “Boga z Boga prawdziwego“, jak wykręca to „konstantynopolitańskie wyznanie wiary“ (381 n.e.), lecz świat został zbawiony przez człowieka, pochodzącego z rodu Dawida, którego Bóg Najwyższy powołał do bytu w przewidzianym przez siebie czasie, zgodnie z mesjańską obietnicą: „Z jego to potomstwa, stosownie do obietnicy, wyprowadził Bóg Izraelowi Zbawiciela Jezusa. (Dzieje Ap. 13:23, BT). „Miej w pamięci Jezusa Chrystusa, który został wskrzeszony z martwych, jest z rodu Dawidowego, według mojej ewangelii“  (2 Tm. 2:8).

Apostoł Jan podał ludowi Bożemu nieomylny znak, jak rozpoznać ewangelię sfałszowaną. Nieomylnym znakiem prawdziwej Ewangelii jest krew Jezusa Chrystusa, którą przelał na Kalwarii, przez co  odkupił ludzkość z przekleństwa grzechu i śmierci: „I taką nową pieśń śpiewają: Godzien jesteś wziąć księgę i jej pieczęcie otworzyć, bo zostałeś zabity i nabyłeś Bogu krwią twoją [ludzi] z każdego pokolenia, języka, ludu i narodu“ (Ap 5:9).

Grecki bóg Logos rzekomo „zrodzony przed wszystkimi wiekami“ nie posiada krwi, którą mógłby odkupić ród ludzki z przekleństwa grzechu i śmierci, dlatego przedwieczny Chrystus, którego nominalne chrześcijaństwo zwie logos, jest  fałszywym zbawicielem. Jezus Chrystus jest człowiekiem z ciała i z krwi, i tak jak wszyscy ludzie, został zrodzony z ludzkiej matki, dlatego Pismo Święte uznaje i przedstawia Mesjasza tylko jako człowieka: „Ponieważ zaś dzieci uczestniczą we krwi i ciele, dlatego i On także bez żadnej różnicy stał się ich uczestnikiem, aby przez śmierć pokonać tego, który dzierżył władzę nad śmiercią, to jest diabła, i aby uwolnić tych wszystkich, którzy całe życie przez bojaźń śmierci podlegli byli niewoli” (Hbr 2:14-15, BT).

Świat nie został zbawiony przez “unię osobową“, czyli przez Trójcę, jak ogłosił sobór w Chalcedonie (451). Pismo Święte nie zna takich pojęć, jak: „unia osobowa“, czy też „Unia hipostatyczna“, te  terminy są herezjami fałszującymi Pismo Święte. Chrystus Pan jest potomkiem Abrahama, zrodzony przez ludzką matkę i podlegał śmierci, tak jak każdy człowiek podlegał śmierci. Nie zmartwychwstał Pan Jezus, jako jakiś demon o podwójnej osobowości, lecz został z martwych wzbudzony przez wszechmogącego Boga Ojca, jako człowiek, o czym Pan Jezus przekonywał swoich uczniów przez czterdzieści dni (Dzieje Ap. 1:3), po swoim zmartwychwstaniu:

„Oni również opowiadali, co ich spotkało w drodze, i jak Go poznali przy łamaniu chleba. A gdy rozmawiali o tym, On sam stanął pośród nich i rzekł do nich: Pokój wam!  Zatrwożonym i wylękłym zdawało się, że widzą ducha.  Lecz On rzekł do nich: Czemu jesteście zmieszani i dlaczego wątpliwości budzą się w waszych sercach?  Popatrzcie na moje ręce i nogi: to Ja jestem. Dotknijcie się Mnie i przekonajcie: duch nie ma ciała ani kości, jak widzicie, że Ja mam. Przy tych słowach pokazał im swoje ręce i nogi.  Lecz gdy oni z radości jeszcze nie wierzyli i pełni byli zdumienia, rzekł do nich: Macie tu coś do jedzenia?  Oni podali Mu kawałek pieczonej ryby.  Wziął i jadł wobec nich (Łk 24:35-43, BT). „Bóg wskrzesił Go trzeciego dnia i pozwolił Mu ukazać się nie całemu ludowi, ale nam, wybranym uprzednio przez Boga na świadków, którzyśmy z Nim jedli i pili po Jego zmartwychwstaniu“ (Dzieje Ap. 10:41, BT).

Bóg Ojciec pozostawił światu niezliczoną ilość świadectw w Piśmie Świętym, mówiących, że Pan Jezus jest człowiekiem, lecz  chrześcijanie współczesnej doby, deklarujący się, że wierzą Biblii, nie wyznawają człowieczeństwa Chrystusa, lecz wyznawają Chrystusa greckiego, którego zwą „Logos“, będącego rzekomo duchem, zrodzonym „przed wszystkimi wiekami“,  który stworzył  świat i jest równy Bogu:  Po tym poznajecie Ducha Bożego: każdy duch, który uznaje, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele, jest z Boga (1 List Jana 4:2, BT).

Chrześcijanie wyznający trynitaryzm usiłują osiągnąć zbawienie i życie wieczne, lecz ci chrześcijanie nie wyznawają  prawdy o jedynym zbawcy Jezusie Chrystusie (Dzieje Ap. 4:12), lecz wyznawają nieprawdziwą ewangelię, skonstruowaną przez cesarzy pogańskiego Rzymu oraz katolickie sobory, i zamiast wyznawać Chrystusa, jako jedynego zbawcę oraz jedynego orędownika, będącego odroślą Dawida (Ap 5:5), wyznawają fałszywego Mesjasza Logosa, zrodzonego przed wszystkimi wiekami, który rzekomo zstąpił z nieba i przyoblekł się ciałem ludzkim w łonie Marii: „Ale gdybyśmy nawet my lub anioł z nieba głosił wam Ewangelię różną od tej, którą wam głosiliśmy – niech będzie przeklęty! Już to przedtem powiedzieliśmy, a teraz jeszcze mówię: Gdyby wam kto głosił Ewangelię różną od tej, którą /od nas/ otrzymaliście – niech będzie przeklęty!   (List do Galatów 1:8-9, BT).

Analogia pomiędzy pierwszym Adamem a drugim Adamem Chrystusem, ukazuje, że tak jak nieposłuszeństwo Adama, stało się przyczyną śmierci i umierania wszystkich ludzi, tak posłuszeństwo Jezusa Chrystusa, przywróci rodzinie ludzkiej życie wieczne, w Królestwie Bożym:

„Ale nie tak samo ma się rzecz z przestępstwem jak z darem łaski. Jeżeli bowiem przestępstwo jednego sprowadziło na wszystkich śmierć, to o ileż obficiej spłynęła na nich wszystkich łaska i dar Boży, łaskawie udzielony przez jednego Człowieka, Jezusa Chrystusa“  (Rz 5:15, BWP).

Człowiek Jezus sprawcą usprawiedliwienia: Chrystus Pan jest nowym Adamem, który przez swoje posłuszeństwo woli Bożej, aż do śmierci na krzyżu Golgoty,  usprawiedliwił ród ludzki z grzechu, przypisując wszystkim wierzącym w niego swoją sprawiedliwość:  „Przetoż tedy jako przez jednego upadek na wszystkich ludzi przyszła wina ku potępieniu; tak też przez jednego usprawiedliwienie na wszystkich ludzi przyszedł dar ku usprawiedliwieniu żywota. Bo jako przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wiele się ich stało grzesznymi; tak przez posłuszeństwo jednego człowieka wiele się ich stało sprawiedliwymi“  (Rz 5:18-19, BG).

Warunkiem dostąpienia łaski odpuszczenia grzechów, jest wiara w Jezusa Chrystusa, która jest warunkiem dostąpienia usprawiedliwienia z grzechów: „Jest to sprawiedliwość Boża przez wiarę w Jezusa Chrystusa dla wszystkich, którzy wierzą. Bo nie ma tu różnicy: wszyscy bowiem zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej, a dostępują usprawiedliwienia darmo, z Jego łaski, przez odkupienie które jest w Chrystusie Jezusie“ (Rz 3:22-24, BT)

Człowiek Jezus sprawcą pojednania z Bogiem:   Wiara w Chrystusa, że on obarczony został naszymi grzechami i poniósł śmierć za nasze grzechy, jest warunkiem dostąpienia pokoju z Bogiem. Jezus Chrystus usunął barierę grzechu, dzielącą ludzi od świętego i sprawiedliwego Boga: „Lecz On był przebity za nasze grzechy, zdruzgotany za nasze winy. Spadła Nań chłosta zbawienna dla nas, a w Jego ranach jest nasze zdrowie. Wszyscyśmy pobłądzili jak owce, każdy z nas się obrócił ku własnej drodze, a Jahwe zwalił na Niego winy nas wszystkich“ (Ks. Izajasza 53:5-7, BT w. II).

Bóg jest nieśmiertelny i nie umiera, dlatego nie przez śmierć: “Boga z Boga prawdziwego“, ani przez jakąś matkę Boga, świat zostanie z Bogiem pojednany, lecz tylko i wyłącznie  przez śmierć Syna Człowieczego, i poprzez jego wstawiennictwo, zostanie rodzina ludzka z Bogiem pojednana: „Bo jeźliże będąc nieprzyjaciołmi, pojednaniśmy z Bogiem przez śmierć Syna jego; daleko więcej będąc pojednani, zachowani będziemy przez żywot jego“ (Rz 5:10, BG).

Bóg Ojciec tak umiłował świat, że wzbudził z nasienia Abrahama Jezusa, aby każdy, kto w niego wierzy był zbawiony (Ew. Jana 3:16). Wiekuisty i miłosierny Bóg polecił głosić Ewangelię łaski wszystkim narodom, że każdy kto wierzy w Chrystusa, dostąpi odpuszczenia grzechów i pojednania z Bogiem: „A wszystko to jest z Boga, który nas pojednał z sobą przez Chrystusa i poruczył nam służbę pojednania, to znaczy, że Bóg w Chrystusie świat z sobą pojednał, nie zaliczając im ich upadków, i powierzył nam słowo pojednania. Dlatego w miejsce Chrystusa poselstwo sprawujemy, jak gdyby przez nas Bóg upominał; w miejsce Chrystusa prosimy: Pojednajcie się z Bogiem“  (2 Kor. 5:18-20 BG). „Ale nie tak samo ma się rzecz z przestępstwem jak z darem łaski. Jeżeli bowiem przestępstwo jednego sprowadziło na wszystkich śmierć, to o ileż obficiej spłynęła na nich wszystkich łaska i dar Boży, łaskawie udzielony przez jednego Człowieka, Jezusa Chrystusa“   (Rz  5:15, BT).

Człowiek Jezus sędzią żywych i umarłych:  Świata nie będzie sądził „Bóg-Logos“, lecz świat będzie sądzony przez Syna Człowieczego: „Żeby się wypełniło, co powiedziano przez Izajasza proroka, mówiącego: Oto sługa mój, którego wybrałem, umiłowany mój, w którym moja dusza ma upodobanie. Złożę na niego Ducha mego, a On obwieści narodom sąd“ (Mt. 12:17-18, BW).

Chrystus Pan polecił swoim apostołom, aby tę prawdę, że Bóg Ojciec jego ustanowił sędzią żywych i umarłych głosili światu: „Przykazał nam też, abyśmy ludowi głosili i składali świadectwo, że On jest ustanowionym przez Boga sędzią żywych i umarłych” (Dzieje Ap. 10:42).

Ewangeliczna prawda o sądzeniu żywych oraz wskrzeszeniu  umarłych w dniu ostatecznym (Ew. Jana 6:40), została przez przez Kościół rzymskokatolicki przeinaczona. Kanonizowanie zmarłych i ogłaszanie ich za świętych i sprawiedliwych, już przed dniem sądu ostatecznego, jest fałszerstwem  świętej Ewangelii, i przywłaszczenie sobie przez Kościół rzymskokatolicki kompetencji osądzania ludzi i ogłaszania ich za świętych i zbawionych. Sąd nad zmarłymi oraz  żywymi, Bóg Ojciec powierzył wyłącznie kompetencji Syna Człowieczego, i ten sąd nastąpi dopiero w dniu powtórnego przyjścia Pana Jezusa:  „Nie zważając na czasy nieświadomości, wzywa Bóg teraz wszędzie i wszystkich ludzi do nawrócenia, dlatego że wyznaczył dzień, w którym sprawiedliwie będzie sądzić świat przez Człowieka, którego na to przeznaczył, po uwierzytelnieniu Go wobec wszystkich przez wskrzeszenie Go z martwych“  (Dzieje Ap. 17: 30-31 BT).

Bóg Ojciec nie przekazał władzy sądzenia świata, jakiemuś przedwiecznemu Bogu, o którym Pismo nic nie wie, lecz przekazał władzę sądzenia swojemu umiłowanemu Synowi, którego ustanowił królem przyszłego świata: „Proszę cię bardzo usilnie, odwołując się do powagi Boga i Chrystusa Jezusa, przyszłego Sędziego żywych i umarłych, przez wzgląd na Jego pojawienie się i Jego królowanie“  (2 Tm 4:1, BWP).  [Okaże się to] w dniu, w którym Bóg sądzić będzie przez Jezusa Chrystusa ukryte czyny ludzkie według mojej Ewangelii“  (Rz 2:16, BT).

Człowiek pośrednikiem Nowego Przymierza:  Chrystus Pan jest pośrednikiem Nowego Przymierza, na mocy przelanej przez siebie krwi, która mocniej przemawia niż krew Abla:  „Lecz wy podeszliście do góry Syjon i do miasta Boga żywego, do Jeruzalem niebieskiego i do niezliczonej rzeszy aniołów, do uroczystego zgromadzenia, (…) i do pośrednika nowego przymierza, Jezusa, i do krwi, którą się kropi, a która przemawia lepiej niż krew Abla“ (Hbr 12:22.24, BT).

To nie Bóg sprawuje urząd pośrednika pomiędzy człowiekiem a Bogiem, ponieważ Bóg jest nieśmiertelny i nie przelewa swojej krwi. Chrystus Pan, jako Bóg  – nie mógłby sprawować urzędu kapłańskiego i przelać własnej krwi, aby odkupić swoich braci ludzi z przekleństwa grzechu i śmierci: „Ale Chrystus, zjawiwszy się jako arcykapłan dóbr przyszłych, przez wyższy i doskonalszy, i nie ręką – to jest nie na tym świecie – uczyniony przybytek, ani nie przez krew kozłów i cielców, lecz przez własną krew wszedł raz na zawsze do Miejsca Świętego, zdobywszy wieczne odkupienie“  (Hbr 9:11-12, BT).

Chrystus Pan godność pośrednika i arcykapłana Nowego Przymierza otrzymał na skutek przelania własnej krwi, za swoich braci ludzi: „Skąd miał być we wszystkim podobny braciom, aby był miłosiernym i wiernym najwyższym kapłanem w tym, co się u Boga na ubłaganie za grzechy ludzkie dziać miało“  (Hbr 12:17, BG).

Intronizacja Syna Człowieczego:  Bóg ukazał Danielowi w proroczej wizji, koronację  Pana Jezusa, jako wiecznego władcę Królestwa Bożego. Daniel  widział, jak przed tron Wiekuistego Boga przyprowadzono Syna Człowieczego, któremu Bóg Ojciec przekazał królestwo: „Patrzałem w nocnych widzeniach: a oto na obłokach nieba przybywa jakby Syn Człowieczy. Podchodzi do Przedwiecznego i wprowadzają Go przed Niego“ (Ks. Daniela 7:13, BT).

Nie wprowadzono przed majestat Boga Ojca, jakiegoś „logosa“, lecz wprowadzono Syna  Człowieczego Jezusa, któremu Bóg Ojciec przekazał władzę i panowanie nad światem, aby mu wszystkie narody i ludy służyły: „Powierzono Mu panowanie, chwałę i władzę królewską, a służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki. Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie“ (Ks. Daniela 7:14, BT).

Tą proroczą przepowiednię o królestwie Jezusa, anioł Gabriel powtórzył Marii, przy zwiastowaniu: „Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca“  (Łk 1:31-33, BT).

Bogu, rzekomo będącego drugą osobą Trójcy, przekazywanie władzy nad przyszłym światem, byłoby nonsensem, ponieważ Bóg jest, i zawsze będzie panującym, dlatego Jahwe Pan nie wywyższył jakiegoś „logosa“, lecz wywyższył Syna Człowieczego, i wszystkich wrogów sprawiedliwości podda pod jego stopy. Prawdziwy Bóg nie może siedzieć po prawicy innego Boga, jeżeli jest Bogiem, to musi posiadać własny tron i nie siedzieć po prawicy potężniejszego od siebie: „Wyrocznia Jahwe dla Pana mego: Siądź po mojej prawicy, aż Twych wrogów położę jako podnóżek pod Twoje stopy. Twoje potężne berło niech Jahwe rozciągnie z Syjonu: Panuj wśród swych nieprzyjaciół!  (Ps 110:1-2, BT/II).

Powtórne przyjście Syna Człowieczego:  Syn Człowieczy został przez Boga Ojca na prawicę Bożą wywyższony,  i Syn Człowieczy powróci także na ziemię we chwale swojego Boga Ojca: „I wtedy ukaże się na niebie znak Syna Człowieczego, i wtedy biadać będą wszystkie plemiona ziemi, i ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego na obłokach nieba z wielką mocą i chwałą“  (Mt 24:30, BT).

Nie powróci na ziemię jakiś rzekomy “Bóg-Logos“, zrodzony przed wszysktimi wiekami, lecz powróci protegowany przez Boga Ojca Syn Człowieczy, któremu Bóg Ojciec przekazał władzę w przyszłym Królestwie Bożym:  „W owe dni, po tym ucisku, słońce się zaćmi i księżyc nie da swego blasku.  Gwiazdy będą padać z nieba i moce na niebie zostaną wstrząśnięte. Wówczas ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w obłokach z wielką mocą i chwałą“ (Mk 13:24-26, BT). „Przetoż czujcie, modląc się na każdy czas, abyście byli godni ujść tego wszystkiego, co się dziać ma, i stanąć przed Synem człowieczym“  (Łk 21:36, BG).

Człowiek Panem przyszłego świata:  Słowo „Pan“ greckie kurios oznacza właściciela, który posiada pełne prawo jurysdykcji nad swoją własnością (Ew. Mat. 20:10-15). Apostoł Piotr oświadczył przed wielką rzeszą ludzi zebranych w dniu Święta Tygodni, że Bóg Ojciec uczynił Jezusa Panem i Mesjaszem: „Niech więc cały dom Izraela wie z niewzruszoną pewnością, że tego Jezusa, którego wyście ukrzyżowali, uczynił Bóg i Panem, i Mesjaszem“ (Dzieje Ap. 2:36, BT).

Wszechmogący Bóg Ojciec nie uczynił Panem świata „Boga-Logosa“, wymyślonego przez pogańską filozofię gnozy, lecz uczynił Panem swojego Pierworodnego Syna, Jezusa, ustanawiając go  dziedzicem i Panem nad dziełem swoich rąk (Hbr 1:2, EśP). Relacja pomiędzy Bogiem Ojcem a Synem Człowieczym jest w Piśmie Świętym bardzo wyraźnie określona, lecz wiele studentów Pisma, będących pod wpływem trynitarnych dogmatów, nie jest w stanie tej relacji pomiędzy Ojcem a Synem w kontekście Biblii interpretować, ponieważ zostało to zaciemnione przez sofistykę trynitarną: „Wszystko poddałeś pod jego stopy. Ponieważ zaś poddał Mu wszystko, nic nie zostawił nie poddanego Jemu. …“  (Hbr 2:8, BT)

Liczne doksologie Nowego Testamentu ukazują, że apostolski pierwotni chrześcijanie wierzyli, że Bóg Ojciec jest Bogiem Jezusa Chrystusa, którego Ojciec uczynił Panem i dziedzicem świata: „Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa; który napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym na wyżynach niebieskich – w Chrystusie“ (Ef 1:3, BT). 

Początek stworzenia Bożego:  Księga Apokalipsy przedstawia Chrystusa jako początek stworzenia Bożego:  „Aniołowi Kościoła w Laodycei napisz: To mówi Amen, Świadek wierny i prawdomówny, Początek stworzenia Bożego“   (Ap 3:14, BT).  Rzeczownik, „stworzenie“ w tej frazie  łac. kreatura gr.  ἀρχὴ τοῦ θεοῦ (G 2973),  nie odnosi się do martwej materii, lecz do istot żywych. (Der Anfagang der Kreatur Gottes) Nazwanie Chrystusa „początkiem stworzenia Bożego“ zawiera w sobie głęboki sens eschatologiczny, to określenie nie odnosi się do początku stworzenia świata, lecz odnosi się do początku Królestwa Bożego, którego Chrystus jest pierwszym stworzeniem. Dla dopełnienia znaczenia, tego wyrażenia:  „początku stworzenia Bożego“, należy zaznaczyć, że Chrystus nie jest początkiem samego siebie, lecz Chrystus jest początkiem Boga Ojca, który powołując do bytu swojego pierworodnego Syna, dał początek nowemu rodowi ludzkiemu. Określenie „początek stworzenia Bożego”, należy interpretować w kontekście statusu, jaki Chrystusa Pan zajmuje w stosunku do swojego Ojca. Chrystus Pan jest pierworodnym Synem Boga Ojca, tak jak Izaak był pierworodnym synem Abrahama. Pan Jezus jest umiłowanym Synem Ojca, ponieważ był Bogu Ojcu posłusznym, aż do śmierci. Bóg Ojciec nigdy  nie powiedział do żadnego anioła, że jest jego synem, lecz tylko do Jezusa: „Do którego bowiem z aniołów powiedział kiedykolwiek: Ty jesteś moim Synem, Jam Cię dziś zrodził? I znowu: Ja będę Mu Ojcem, a On będzie Mi Synem“ (Hbr 1:4). Bóg Ojciec miłuje swojego Syna, ponieważ on umiłował sprawiedliwość więcej niż swoje życie: „Miłujesz sprawiedliwość, a nienawidzisz nieprawości, przeto namaścił cię Jahwe, Bóg twój, olejkiem wesela, ciebie ponad wszystkich twych towarzyszy“ (Ps 45:8, BP).

Jest zatem status, jaki zajmuje Pan Jezus w stosunku do Boga Ojca – wyłącznie synowski, a nie boski. Jezus Chrystus jest w księdze Apokalipsy przedstawiony, jako „początek stworzenia Bożego“, ponieważ Chrystus jest prawdziwie odzwierciedleniem charakteru Boga Ojca (Hbr 1:3). Bóg stworzył człowieka na swoje podobieństwo (Rdz 1:27) , lecz upadek rodu ludzkiego w grzech spowodował, że to podobieństwo Boże zostało utracone, i dopiero Chrystusa Pan jest doskonałym odblaskiem charakteru Boga Ojca, czyli jest początkiem nowego stworzenia Bożego. Dlatego Chrystus jest pierwszym człowiekiem, spośród wszystkich zmarłych, który zmartwychwstał (1 Kor 15:20), jest zatem Chrystus początkiem nowego rodu ludzkiego, którego on jest pierworodnym bratem: „Albowiem, które on przejrzał, te też przeznaznaczył, aby byli przypodobani obrazowi Syna jego, żeby on był pierworodnym między wieloma braćmi“  (Rz 8:29, BG).

W księdze Apokalipsy Chrystus jest nazwany: „pierworodnym z umarłych“, ponieważ Jezus jest pierwszym człowiekiem z  umarłych, który zmartwychwstał. Tak, jak każdy pierwszy syn zrodzony w rodzinie izraelskiej, był pierworodnym synem i z tego tytułu należało mu się dziedzictwo po ojcu,  tak Chrystus Pan jest pierworodnym z umarłych oraz dziedzicem Królestwa Bożego: „I On jest Głową Ciała – Kościoła. On jest Początkiem, Pierworodnym spośród umarłych, aby sam zyskał pierwszeństwo we wszystkim“    (Kol 1:18, BG).

Pierworództwo Chrystusa nie odnosi się w Piśmie świętym do stworzenia świata, jak interpretuje to trynitarna teologia, jakoby Chrystus był początkiem wszystkich rzeczy stworzonych, lecz odnosi się do misji zbawienia rodziny ludzkiej, jaką miał do wypełnienia Mesjasz Pański: „Na dom Dawida i na mieszkańców Jeruzalem wyleję Ducha pobożności. Będą patrzeć na tego, którego przebili, i boleć będą nad nim, jak się boleje nad jedynakiem, i płakać będą nad nim, jak się płacze nad pierworodnym“  (Zach 10:8, BT)

Natomiast odpadłe od prawdy trynitarne chrześcijaństwo, w przewrotny sposób interpretuje określenie: „pierworodnym z umarłych“, twierdząc, że Chrystus Pan jest pierworodnym „wszelkiego stworzenia“, czyli że jest rzekomo tym, „pierwszym z rzeczy stworzonych“, jak też i tym, który wszystko stworzył?  Chrystus Pan nie jest „pierworodnym“ wszystkich rzeczy stworzonych, jak to zostało przetłumaczone w bibliach (Kol 1:15-17), przez trynitarnych uczonych. W liście do Kolosan dokonano wielkiej trynitarnej manipulacji, przypisując Jezusowi,  który jest pierwszym zmartwychwstałym człowiekiem,  stworzenie wszechświata. Biblijne pierworództwo nie posiada nic wspólnego ze stworzeniem świata, lecz odnosi się do pierwszego dziecka rodziców, tak jak Chrystus jest pierwszym Synem Boga Ojca: „A Ja go uczynię pierworodnym moim i największym pośród wszystkich władców ziemi“  (Ps 89:28, BWP). 

„I od Jezusa Chrystusa, który jest onym świadkiem wiernym, pierworodnym z umarłych i książęciem królów ziemi; który nas umiłował i omył nas z grzechów naszych krwią swoją“ (Ap 1:5, BG)

Jam jest odrośl i potomstwo Dawida! Chrystus Pan mówi, i przypomina wszystkim chrześcijańskim kościołom, że on Jezus,  jest odroślą i potomkiem Dawida:  „Ja, Jezus, posłałem mego anioła, aby wydał świadectwo o tym, co powinny wiedzieć Kościoły. Ja jestem Odroślą i Potomkiem Dawida. Gwiazdą Jutrzenką“  (Ks. Apokalipsy 22:16, BWP).

To poselstwo Jezusa Chrystusa: “co powinny wiedzieć kościoły“ obala trynitarny dogmat, że Chrystus jest “Bogiem z Boga prawdziwego, zrodzonego przed wszystkimi wiekami“. Chrystus Pan objawał światu swoją prawdziwą tożsamość, a kto tego poselstwa nie respektuje i przypisuje Jezusowi Chrystusowi fałszywą tożsamość, ten zapiera się prawdziwego zbawiciela pochodzącego z rodu Dawida: „I wyrośnie różdżka z pnia Jessego, wypuści się odrośl z jego korzeni. I spocznie na niej Duch Pański, duch mądrości i rozumu, duch rady i męstwa, duch wiedzy i bojaźni Pańskiej“ (Ks. Izajasza 11: 1-2, BT).

„I nie ma w żadnym innym zbawienia, gdyż nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni“  (Dzieje Ap. 3:12, BT).